FABULARIO NOVO

Somentes eu podo apreciar ate onde as follas diste libro,

ordeadoras de azas e de aers, voltixearon a luz da súa atención

e participan da súa amizade. permítame pois, que escriba no

limiar das súas páxinas, en cada volume e para sempre:

Fabulario Novo pertence ao Doutor José Ramón Martínez Díaz.

POLOS CAMIÑOS CHEOS DE NOITE

Polos camiños cheos de noite, entre o ramaxedas bouzas, pólos campos silandeiros, repetíase a frauta do sapo: unha frauta de doces feridas silenzosas que deitan, como fontes, aluarados choros.

Unha leenda de seos e de azas, de loiras cabeleiras, enmallaban o corazón da noite. Doncelas invisibles apreixaban o aer ao meu redor: presentía nas miñas mans inquedas, unánimes dozuras recedentes, o voo levián dos páxaros, a humana vibración dos ramaxes, os queixumes das fontes, o axexo circular das píntigas insones.

Era mais que un presentimento. Eras as miñas mans os páxaros e as ponlas, as píntigas e as fontes: unhas mans frorecendo na noite nova os antigos degaros.

Cando unha doncela -contrapunto do canto: sorrisos nas verbas e sonchoros no acento- entregouse corpórea como estatua, as miñas mans perderon os recentes froitos. Derramoume. Esvaíuse: no corazón levaba unha espiña locente.

Eu quedeime con un feixe de veas sob os beizos. Isto é: a núa primaveira.

Iba decindo que o fabulario novo:

FRAUTA NA NOITE

A o poeta Fermín Bouza Brey

Agoiro de frauta antiga

que namorou a lúa

medoñenta das rodas dos camiños

e os anelos das cobras. Ainda

un oco de soma é lar e faise medo.

O sapo era como un paxaro triste

en col de un ramaxe núo que refrexou a xerfa;

seu laído na tébra aluarado

rompeu os nidos segredos da noite.

Pólos derradeiros sonos

rodaba cristaíño un degaro de azas novas.

Nos arañeiros doídos

tece prantos a choviña

e o silenzo faise fonte na silveira.

O sapo é unha mazán vouga, lamacente,

noitébrega semente das silenzosas ágoas

que aloumiñan na noite malencónica

doces seixos de lúa.

O sapo foi un neno,

aquil neno encantado na maxia de unha léenda

que adeprendeu soíño

a cenza alobre das cobras e os lagartos.

O sapo foi un neno

c-un carreiriño de vagalumes en cada man furada

n-aquel primeiro sono derrubado

xa cheo de paradiso.

O LAGARTO

Malencónico seixo do lecer,

doce namoro meu do meiodía centro,

pan quente a miña pel verdexiada,

ista derradeira raiola, ista pinga de luz

cae ispida no pó da corredoira. N-é túa.

Virán somas e medos

agudos como cristaes de neve

a roldar o meu corpo esgarecido.

Ben sei da miña morte: unhas mans nenas,

mans do xogo entre amoras degoradas,

manciñas sin escola axexando a valeira serán,

namentras do solpor enfrautan luz os páxaros,

por enriba dos aers estantíos e núos,

atoparán o meu corpo

en doce pedra quente convertido.

Despois, no paradiso cheo de sol e ascua,

pólos muros vizosos de silveiras e amoras

loumiñarei os meus pes de verde frío.

Asemade atendín a o silenzo da noite en chorros outurada,

sarabia que no ceo faise luz e pendura:

Rodaba o mundo cristaíño e alobre

baixo a lúa que imanta outuras dos anceios

e ía parecendo na traslación da ollada

a outras fermosuras e outros cánticos

no iminentes laio derradeiro.

Non teño outra eisperencia tan temida

ao meu recullo vou que a enbadonuese o día.

O VAGALUME

A carón da fonte

na soma longal

fai o carreiriño

lume de vagar.

Lume de vagar

vagariño vagalume,

teu segredo interior aloumiñado

ao pé da i-auga docementes brila:

Luce a folla caíndo como un aza

e a fontenla canta o seu gurgullo

bafío de auga nova;

caen na xerfa maína solermiños

outos choros de lúa;

tí vas dando o silenzo da túa soma

á soia luz vertida,

d-ista xiada luz que vai na noite

á soma d-isa luz que és no día.

Dependuras na fina voz do sono

o derradeiro laio.

Recitas dende a folla onde fulguras

tua paixón negativa.

Que ninguén hachará en cinza tornada

a man que che aloumiño.

E túa soma toda, o brilo é

indo á soma do brilo

cal silandeira bágoa miragrente

que zuga e mana da silveira escura,

e cando pensas xa na luz quedarte

caes na luz durmido.

PÁXARO MOURO

Caes e voas dende lonxe

con ademáns de folla vibrativa

e choras de amor cego

esmorecendo a luz estantía da serán.

Páxaro ou froito asulagado na noite

cuias varfas apreixan os degaros

feitos de escuridade ao teu redor.

Ves caíndo ou voando

por isa antiga pel que unha man dubidosa

desdoblou cando o tempo era un neno anguenido.

E xemes nisa pel de tebras sucesivas

que avivece o teu vóo de cinza morna,

froito con azas de páxaro e anguria

tremelando os aers cristaíños das rúas.

Líbrate das tentacións ilumiñadas

da mol luzada que adonda a cunca dos pecados

onde aboian alcendidas e axexantes

as facianas do mau lecer.

Dóisme: parés que ves fuxindo tatexante e sonámbulo

c-unha espiña cravada de un murcho paradiso

como un remordimento inconfesabre.

Dóisme na tua paixón doadementes cega

cal si do arbre ergueito do meu sangue

páxaro foras.

Dende o teu corazón vougo de agarimos

dame o adeus un neno

i-en dígolle adeus.

O CARRO

Vida: Tempo é xa

de alongare os camiños

na pisada valeira dos mansos bois e cansos:

vai no eixo o teu centro, e van na roda os sonos

beirados de silveiras e tenros vagalumes.

E vai dando ao teu ser antigo, estarabouzo

feito de amor e xebre e restroballo,

a forma inaprensibre

na doce señardá das corredoiras:

a dór que non se vai, non, que non se vai, que non se vai.