A FRAUTA DENDE A TEBRA
NOITE MAIOR
Baixan segredos sonos
a escada dos fulgores
até a fosa onde enterro o meu anxo:
a vela do meu loito sin arbres e sin páxaros
é de cotío anguria, é de cotío pranto.
Roda o silenzo da i-auga como un salaio alobre
e o terror aboia nas escuras estancias:
entre a paré e a espada seu volume alonga
de mundo derrubado sin eixo que o sosteña
a outro referido de anxos e pantasmas.
Cega a cinza dos astros as toupeiras escuras
sin acougo encovadas nas tebras estantías
onde escorren manseniños vagalumes
namentras as mans valeiras agoiran a distancia
desesperadamentes tendidas cara ao ceo.
E ouvean os cans aluarados nas eiras largasías
atendendo á chamada crudel do desacougo,
e furan os lagartos seus buracos de noite;
mais nós, en pé, os maguados de tebra dura,
malia o afán de fuxir, permañecemos.
Quen soporta o conxuro, a cruz da tebra sempre
a costas pola crara luz da nosa vida,
quen soporta a tafega noiturna dos mortos
trasvoando os seus eidos de corpo presente,
quen soporta as cadeas que inzan os degaros na soma,
o urro aluciñante imantando o silenzo
e o funguido da terra que xira baixo os pés,
dispara sin sentido nista soma de prantos:
Ponnos de luz, Señor, érguenos da terra,
feridos de piedade, arrincanos o espanto
da tebra apaixoada que roe a luz senlleira
derrubada no tempo usada enteiramentes.
Érguenos da soma a outros outos eidos,
ao segredo dar cárzles, ao fulgor istantáneo
na nosa páleda seguridá de cinza.
Ensume na tua chama a derradeira tafega
cando todo o que foi ameace o seu destiño,
e repentinamentes cáia o corpo na nada
como un tanguer mollado de campán esvaíndose.
DEGARO
Sobor de todo, ser, e fronte a todo
e contra todo: xurdir do corazón feito semente
para o suco que as poutas do vértigo
abriron nas escumas do naufraxio.
Sobor da nada, ser, e fronte á nada
e contra a nada, xurdir;
xurdir ergueito da xerfa dos degaros
para unha estela de odio, amor e ira
distendida até o ceo.
Xurdir de isa sarabia
de estrelas que ameaza o desemparo,
o inútil desemparo da luz que nos refrexa.
Xurdir, ruxir
o rencor de ser home, a culpa de ser home
e non imaxen vouga;
de ser detido sangue
e non un río alceso que escorrera polos bordes do mundo,
de ser somentes gorxa e non verba trebón.
Xurdir inmorredoiro
os esgotados na loita, os que cavaron
arrincando cos dentes e coas mans, cos ollos,
istes muros de intrana, sangue e nebra,
de callo quente inda,
que afoga a cada intre a chamada do tempo
caíndo como cinza
nos ollos enxoitados polo espanto.
O ADOESCENTE
Quen fai ira de ti, aitividá frorecente,
cramor até o máis outo, perfeución esvaíndose,
porque un río pode pasar a traveso do teu corpo
e a terra rodar baixo os teus pes sinxelamentes
e porque recoñeces a morte agallopando dende o alén da
ribeira
e sabes como Deus baixa a beber na túa man?
Queres choutar, brilar, xurdir da nebulosa até o cimacio, inda
mais no puro,
chorreando docísima materia, xa tornado o teu corpo en aza
tremelida.
Cómo chaman ao teu corazón as verbas
Inviolabre, Xusto, Firme, Núo, Vixía
i-enmallan a sua tafega imediata na recén descoberta rúa dos
mercaderes:
penduran das suas voces fetiches e corozas
pra o cobixo da choiva do destiño
e zapatos pra os pes ispidos do desterro,
prazas de servidume para o sermón da Estrela.
Ou o vougo eispeutacro! Ou o cair das máscaras!
Ou o frío escenario cando a luz derradeira afógase no silenzo
e as parolas durmen!
Cando a cuncha é un ollo de tebra que dirixe
a soidá dos traxes para a cegueira núa do destiño,
quén ousara chamar destrucción a canto de súpeto revela?
Ñudos de afirmacións traban as mans do desacougo
e a sede non esgota a nidia sangue dos beizos;
os ollos cara o ceo buscan a luzada da derradeira costelación
e atopan no silenzo grauciños de nada, reliquias con ferruxe
para o alimento do acotío afirmares.
E a túa fronte senlleira, vixiadora dos circos baixo a calma
solar
-cada azo é un praneta que xira nos ampros espellos
treizoados por un rencor de pedra-
habitúase ao esgrevio conquerir sin resposta.
Agora é a colleita dorosa dos froitos podres ao marxe do
camiño
namentras a túa ollada debece o suco novo
e o lóstrego non cesa de asoballar as tebras.
Agora é que compartes a costume febril do abandeirado,
seu posto aluciñante, en pé sobor da terra
horribrementes vouga e xa sin senso.
É agora que traes nos teus brazos a cruz de outra medida
e outra é a firmeza do corazón que crama:
a derrubar os muros e abrir todas as portas,
a cravar nas somas as nosas bandeiras de sangue e nosos
beizos de luz,
a erguer a espiga rebinchada dos nosos desordens
e estalar os silenzos como volcáns que xemen
dende as súas intranas podremia incandescente.
Deitaremos o lastre do noso desalento ás foulas dos naufraxios,
cando seña a tafega unha sarabia de astros sobor das nosas
costas,
como unha cruz de ferro
cuia soma sanguenta pérdese no outo infindo.
A amada espera. A amada é doce, ai! eternamente espera.
Corazón cheo de amor é corazón sin tempo.
Ai, a súa voz doce e triste! Ai, o imán do seu pubis!
Non. Nutrirás, inda, a esperma de sono e de silenzo
de impulso irretenibre á vocación do ventre,
que as raíces sedentas teñen cramor de anguria
para unha anticipada froración das súas ponlas.
Usurpar as outuras sin acougo é agora a tafega do teu ceibe
destiño.
É crúa a liberdade baixo a fronte senlleira,
e dór ise luires do corazón nas chamas vivecentes
que queiman de acotío as imaxes fideles do teu degaro
no que afogas o urro quente que pendura dos beizos.
As ponlas dos carballos deitan sangue ao queimalas:
é luz e sangue unxindo a vixianza noiturna para a que
estamos dispostos.
Eis limpando coas nosas mans locentes de núas craridades
interiores
as chagas coas que o home ordea no seu cerebro enxoito un
vougo acontecer:
turrarémoslle das mans toda tafega que non teña senso pra a
súa soia morte,
ceifarémoslle dos ollos a luz que afrora no eispeutacro das
estrelas, inservibre ao suco do destiño,
ispíndolles da tenrura do que foi preconcebido para o seu mol
acougo.
Que somentes sosteñan no seu cerrizo, disposto para a frecha
sanguenta do urro,
tenso, firente, -arco das decisións seguras e senlleiras-,
o que construi sin precesión a mistura do sangue e as verbas
nas intranas,
a dozura dos acios estruchados no xúbilo da loita cara o
infindo.
DESTERRO INSONE
Os que na noite erguen o
seu ramaxe ardigo
no que penduran froitos acos de sede e cinza
e zugan n-ises arrios da luz sobor dos ollos
a tafega comprida de un desterro;
os que teimaron arricaren
dos beizos supricantes a verba definitiva
e somentes a nebra hacharon firme;
os que treman ollando soidades
póla cinza do tempo xa estercadas
que á murcha luz dos eidos negativos
amostran o seguro delito das tafegas;
os que xurden maguados de estremecimento;
os que afogados na derradeira foula do silenzo
dende os noiturnos leitos ardigos
amenceron co terror nas suas intranas;
fondos cales de luz na terra alléa
e viron como un froito o seu desterro;
os que levan nos ollos o silenzo de muitas mortes,
os arrecidos de maldicións istranas
que os ouvidos dos cans afuxen dos umbraes;
os adicados a unha escura promesa,
a un destiño luminoso sin emparo.
Crama ao acougo dos sonos e da morte,
aos muros de silenzo,
debátense nas carzles, estalan
n-isa vouga tafega de outuras negativas
e abandóanse ás chamas do seu sangue
longas como saloucos n-unha furna chea de noite,
e zugan os amaros miolos da súa culpa
como tributo ao ceibe rexurdir;
e ao froito das rexas anguriantes
recollen o seu corpo inavitabre para unha vida de luceiro
orfo.
ADOESCENTE MORTO
Il, como ágoa, tivo unha doce noción de
pedra nídia
e tentou para os seus ollos a luz sobor da luz.
Unha paz silenzosa encheu a inalterabre presenza do seu
corpo.
Eiquí, a carón, a vela
ensume, a súa luzada senlleira e vacilosa
derretendo na soma inda quente dos beizos
o mel no que a súa nai enteiramente ofreceuse.
Houbo choros e queixas.
Mais, doce era a chamada á que íl atendía.
Froitos e mel silvestre levouse pra o camiño
cara unha eternidade que, iñorada, fruía do seu corpo;
axiña acostumouse ao lixeiro fuxir dos lagartos, aos infruxos
da lúa,
ao soave cair das pingotas do orballo na súa man detida,
ao garduar dos boscos e á presenza do anxo.
Deixou nas miñas mans amaror de ren vouga
e a espiña da roseira que xurde dos seus páledos beizos
atravesa a meniña dos meus ollos
como un fulgor agudo e cristaíño.
Agora é un fruir longo de soma en soma
luindo as mans das nenas que lavan os seus panos de sono
nun silenzo de cinza onde aniñan soaves pombas mortas.
TUA ROITA
Éramos camaradas de un mesmo camiño.
Malia que a hora chegou sin consolo ou axuda, atopounos
dispostos;
nosas roitas distintas serían e o impulso inicial
cada ún afirmou ao seu xeito.
Avivache o alento que alcende nas tebras os sonos
e a tua voz derrubouse entre unha renuncia e un só escomenzo:
remexeron as ágoas o sangue de unha antiga pracenta
que os teus pasos, perdidos, limparon. E nas mans o teu froito
cinza crara tornouse.
Non servíu a semente pra o anxo que cuida das nosas roseiras.
Arráutache o espanto de unha luz istranabre na mareia de
Deus sulagada,
e nos ceos ecoa o destiño do fogo nos teus ollos creado.
Namentras, aos teus pes que xa todo o iñoran, avibra a
primaveira a seiva frorecente.
Éramos camaradas de un mesmo camiño.
Cada vez foi meirande do teu corazón a medida e a roita da
túa incertidume.
Entón dinche a man. Despedínme. Craro foi e sin verbas o
noso saúdo.
E ollei como te ías perdendo na soma:
a bandeira nas mans semellaba un corazón ao vento
e unha chama a outa espada: sua pica
longo tempo fitei Tras de tí, a tua espaldra, pecháronse
as somas.
Dende entón busco o nome das cousas que denantes amaras.
AMISTADE
Quero darche unha pomba para a tebra onde habitas
e douche a miña pel que latexa cal pomba namorada.
Quero darche unha verba alcendida de doces agarimos
para o teu corazón que chora sangue núa
e douche os meus beizos que deitan sangue de orfos
menceres.
Quero darche raiolas de ansia redimida
e douche os meus ollos ben cheos de imaxes treizoadas.
E, malia a vouga aititude de espello
co a que atendes a miña pel de anguria,
malia o enxoito desprezo que tés para o meu insonio,
vibro e douche a sereidade da miña incertidume,
e no teu corazón, horribrementes orfo,
habita o meu silenzo.
TESTIMUÑO
A miña vida é como
unha lenta augama.
Longas noites de incertos camiños na tebra
e sempre debecendo a chama que n-atopo.
Servidume? Dous fillos; i-en ningures fogar.
Si cecais unha vez ao meu lado pasades
non vos meigue o segredo da miña tafega:
eu afinco os valados que cinguen o espanto ao outro termo.
Mais si hachades un corpo de anguria no voso camiño
cunha frecha, inda quente de vóo, nas suas mans,
devolvédemo: Eu son.
ARBRE LOCENTE
A terra rube aos beizos como unha
chama en vóo,
rube o sangue da terra treizoada
até as valeiras mans da súplica e o salouco,
até a paixón, soio paixón sin senso.
E nos meus pasos vougo e vougo o ceo
estalan as xeituras anguriantes
aloumiñando as craras violenzas
de esnaquizados urros e silenzos.
Terra ou ceo, da espranza ao desamparo
leva a treizón nas sens de soma a cinza,
avivece a semente e a xeitura ensume
no ermo de unha bágoa.
Quedan
aluciñados eidos interiores
coas rúas e os menceres en azas convertidos,
co namoro das veas embiortadas aos azos inomabres
que escuramentes xurden, inzós de sonos lévedos,
como saloucos mudos,
como unha repentina paixón asulagada.
Cando
locentes froitos cheos de pasaros,
de vóo detido degoradamentes
encadéanse aos beizos;
cando as lenes seráns semellan pombas tristes
e as facianas fideles estarulan ás noites intranabres;
cando o sorriso ceifa a gorxa dos silenzos
e as voces cinguidas arrulan inquedanzas,
entón érguese a morte como unha doce estatua e un alento.
CANTIGA DE UNHA CULPA
O sono, miña amor,
o sono aceso
ecoou nos cristaes da fiestra.
Alí os cans ouveaban
o silenzo anguriante dos despoxos.
Tras a tebra roída
or una luz que tiña en servidume
profundidá de azas,
sonou o crarín roxo do castigo.
Aloumiñaba a lúa os dentes do can morto
cando diante da ollada
abríronse vieiros e vieiros:
sobor do abismo un resprandecía.
Cecais agora despertareime preso,
ríxido, miña amor, coas intranas
como un ñudo de tebra que me afogue.
Brandos vermes xurdían do meu sono.
Pasaros mouros, cegos, beben na miña saíva
os terrores da súprica. Ti durmes.
Durmes coa branca seguridá de pomba.
Eu acóllome á luz do teu sorriso,
ao quentor do teu corpo
á doce sereidá do teu dormires
i-en silenzo, choro.
DÍA DE DIFUNTOS
Caen e roldan as follas ao redor da i-auga
como si fora o seu decir: chorade.
Tanguen as campáns silenzo sin emparo
como si fora o seu tanguer: chorade.
Chorade aos ancrados na soma e na morte,
aos núos sulagados na terra lividosa;
a sua mistura fidel escorre manseniña
eistinguíndose ao tauto da corpórea presenza.
Unxe o moucho a esperma ardiga
que alcende a dubidosa chama amarela do recordo.
Agoiran os cans a profunda verdá dos cadaleitos
e o seu ouvido ecoa á noiturna servidume dos mortos.
Agora o vento recende a frores murchas,
a coroas de mirto que desfixo o tempo
e palpo na outra luz do desamparo
outas verbas xiadas do agoiro derradeiro no intre
inespresabre.
Náusea cristaíña ensomecendo a fronte
é isa podredume
que frúe nun leitoso carreiriño de vermes.
Ises abandoados ás poutas da terra
que estiveron a rente da luz que aluma as noites
tornan atraspasando os muros,
corpos deshabitados na orfa culpa da terra,
e buscan docementes cobixo ao desamparo.
Quén chama nos cristaes da fiestra con además escuro e
istranabre?
isa voz de ningures, qué ten de ir?
Pasou un anxo, un anxo
e o silenzo ceifa un cabelo de anxo,
e a i-alma ten callada unha pinga de sangue do anxo que
pasou,
do anxo que xiou a miña intrana
coa sua ollada doce dende a tebra.
I-é un ronsel de tebra anguriante o paso do anxo,
é a dór dos mortos ensumíndose na soma ardente da tebra,
é a morte, Señor, que ancrou na miña intrana,
na intrana do neno que se fai na pracenta
envolto en panos de sangue, aloumiñado na tebra.
As somas choran; as somas dín: chorade
cheos de horror e loito
aos ancrados na vida da morte eternamentes.
Quen agora
non tente para os seus pés baixo do mundo
longas filas de morte horizontabre,
negará para sempre o que é chama e silenzo
SUCESO
Ouvean chamas irtas ao
agallopar da morte
e a tua fronte xiada é muro de silenzo.
Debruzado entre a herba
-o oco da tua soma no muro dobra a lúa-
o orballo, pinga a pinga, pendura dos cabelos
e unha ranciña nova croa sinxelamentes
á noite dos teus ollos.
Longo era o viaxe no longo tren da noite.
Tí ibas podrecendo a tua i-alma nas verbas,
amosando as túas chagas.
Cando ao túnel bulrache a túa vouga calidad de burato
cuspinte na faciana.
Despois, da man da morte xiada, adeprendiche
a andar a tua soma, o oco da túa soma,
paseniño e soave, sin feríla,
dende a testa até os pés.
Entón arrepentínme, e con pena nos beizos
o teu rostro azuado limpei de sangue e néboa.
TREBÓN PERPETUO
Aos mariñeiros de Cangas, Vigo,
Bueu e Baiona.
Revoan as gueivotas cal sotiles agoiros
diante das furnas mouras, dos umbraes tremelidos,
sulagadas na outura dubidosa
sobor das cons que teñen a dór do arraigamento.
I-eu atendo aos bordes ausolutos da terra
onde as rodas do tempo
coinciden coas estancias cristaíñas do espazo
tirando interminabres no eixo do meu corpo.
As augamas aboyan nas tebras estantías
encovando coas poutas insones dos anceios
unha morte silenzosa e cristaíña
onde enterran o seu corpo ferido de soidades.
O urro ven de lonxe estremecendo as ágoas
como un roteiro amargue, caritel
que agromecera de un naufraxio antergo.
E os ollos vixiantes
do mariñeiro erguido no cimacio da anguria
descobren n-isas foulas rodantes que esgotan os azos do vento,
nos ronseles de escuma que siñalou o lóstrego
vertendo ouros airados sobor da pel das ágoas,
os fondos cadeleitos de anteriores naufraxios.
Queixume da calima misturada cos choros largasíos
das lonxanas campáns
que alongan o seu tanguido triste nas intranas.
Póla anguria das mulleres que esculcan dende as cons
o erguido mastro senlleiro, o velamio
firme o trebón perpetuo do destiño
e que atopan na praia o remo soio
ou a faciana descoñecida moito tempo ousesa
do que ninguén contou o istrano acontecer.
Na xerfa do mar frúe o sangue cristaíño
como un ronsel á popa de morte afirmativa.
Engádame ao trebón iste azo valeiro
que brúa a par de mín cal si enmovera
a órbita segura das costelacións inmutabres
que fora ordeada por unha man insone.
É o seu refrexo humán, a sua sede sin termo,
iste degaro ouseso que recúa no intre
de seren os cordaxes ereutos e a búxola perdoida
nunha mareia encadeada á lúa eternamentes:
de eistender as mans póla codea do mundo
i-entender a armonía da sua maldición rodante
e derrubar na ollada os muros do hourizonte
e tanto ceo vougo que oprime fronte e peito.
Enamórame isa morte comprida
que leva como un froito nas mans o mariñeiro.
Enamórame aqueles que xa entraron no tempo
polos ronseles escumantes dos naufraxios:
ises mortos de ágoa e de silenzo.
Enamórame isa istrana presenza diamantina
na que os naufraxios son lumieiras noiturnas
amedrando nas mans ampliamentes tendidas.
Enamórame o corpo que debala e que enche
cara a lúa, lixeiro boiando póla xerfa das ágoas,
desraigada semente de áxil, xoven navío
que o lóstrego atopou desrbolado na noite.
Enamórame o bruir do trebón na noite escura e irta,
as rafegas do vento, a queixume dos mastros,
namentras conta o tempo n-istas sens latexantes
os xemidos do esprito profundamentes preso
cuia voz parés ouvirse, misturando os seus azos
coa tensión alobre e anguriante do mundo.
Roe o xúbilo a tebra nos mastros ergueitos
e o trebón espalla luzadas vibrativas,
namentras nós faguemos sobor das foulas núas
da nosa vida acesa, outo destiño.
A RÚA
A Don Carlos Quiroga Losada
Por eiquí a miña vida paso a
paso demora,
rúa sempre avibrada dos nosos cumplimentos
como o acordeón que funde renovados alentos,
o final da cantiga a cada paso, e chora.
Xúntanse adeuses orfos, transitadas lembranzas,
como un exceso ao noso diario acontecer.
Todo tén un recendo de fuxidas espranzas
sulagadas agora no vougo do lecer.
Qué ben dobraron panos de soma nas esquiñas
os degaros xurdidos para un só escomenzo,
e cántos devagares nas foulas cristaíñas
das lámparas noivadas coa noite e o silenzo.
Outros tiveron parte da rúa inesperada,
mais por riba do sono, unha sola tafega:
a que foi elexida e quedou confiada
ao meu orfo destiño como unha doce entrega.
Referencia das cousas para a nosa medida:
eiquí o farol, a esquiña; dobrando, está o incerto,
alí a doce ventura, a hora prometida,
alá o valado, a espera, e mais aló o aberto.
Transeúnte do espanto e xa vougo de imaxes,
á ventura das azas sin intres nin lindeiros,
fito atrás, cara a rúa, os ledos carruaxes
e as fiestras que alcenden adeuses derradeiros.
