COSTELACIÓN DE INTRES

AUGAMA CRISTAÍÑA

Augama cristaíña de anguria e de silenzo: xurde da soma aos muros do mencer. Embiorta, tremelida, ao van do teu destiño a armonía dos intres, namentras as mans jousas agariman a paixón do teu viaxe.

Vagar aloumiñado peneirando os anceios nas ágoas silenzosas: un enxamio de azares escomenzan nemorosos en arfadas crecentes o seu voo sotil arredor do teu corpo ferido de soidades:

Vougo corpo de ágoa: sulagado de noite, as varfas estantías de cando en cando apreixan os brilos das dozuras degoradas: as canzóns e os páxaros, as fontes e os sorrisos:

É un miragre de azas sob a fronte, das azas menxaxeiras de un recente mencer. Azas amantes desprendidas, doces, do ardigo asúo que esbara nos espellos da noite como seiva sin froito onde acougarse.

Na tebra aboya a augama, nas ágoas silenzosas prosigue o seu vagar. Mais fondas referencias isoladas brilan nos outos muros repentiños:

Estou falando de unha costelación de intres.

FIESTRA QUE CRAREAS

Fiestra que crareas

roupa do azar: bordado

o envés do meu silenzo:

na eternidá que agardo.

Lindeiro do entresono,

lenta cifra do espazomedida nas ausencias

da eternidá que agardo.

Amorosa do límite

para unha luz de páxaro:

meu corazón presinte

a eternidá que agardo.

ESQUÉCETE DAS COUSAS

Esquécete das cousas

e mañán serán tuas

sin sabélo.

NON POUSES AS MANS NO AER

Non pouses as mans no aer

como adeus de murcha fror.

Non-o fagas por Dios.

Non digas o que chorando

o páxaro che cantou.

Non-o digas por Dios.

Non chores o que cantando

eras para o meu amor.

Non-o chores por Dios.

A nuben é lixeira e vaise,

quédase murchando a fror.

Chuvia longa na campía ...

Cómo chove, corazón!

CRUDEL ANGURIA ISOLADA

Crudel anguria isolada

que fura nos aers doentes

seu vóo imóvil, somentes

hastra o corazón da nada.

Hastra o corazón. Cravada

aló onde un anxo senlleiro

leite e mel dá ao viaxeiro

urro imóvil tremelido

que adianta de sí detido,

lixeiro, sempre lixeiro.

VOZ DE LÚA, LUZ DE LÚA

Voz de lúa, luz de lúa

póla miña man fiada,

caes nas corredoiras núa.

E trema a túa luzada

nas azas do anxo senlleiro

que torna aos eidos da nada.

Cecais és tí, miña amada?

Rosa de azas cristaíñas

na xerfa do aer pousada

que os meus sonos aloumiñas;

ascua ao corazón ferido,

teus voltares imposibres

déixanme todo alcendido.

Cecais és tí, miña amada?

Doce estrela que isolada

fito na distancia nidia

pólo meu lecer loubada,

coutas a soma interior

e dasme o ouro da luz

á luz laída de amor.

Cecais és ti, miña amada,

a lúa, a estrela e a fror?

SAUDADE: MULLER DE ORBALLO

Saudade: Muller de orballo.

Carne de brétema. Salaio puro.

Corporeidá fuxitiva

de un dace sono na ausencia.

Malenconía

da lembranza, amada eterna,

que escorre os eidos presentes

esvaíndose, perpetua.

ESTOU LIBRE AS ACESAS VOÚNTADES

Estou libre as acesas voúntades

e vou, da crara escuma compañeiro,

na barca corazón, ao meu barqueiro,

do meu barqueiro vou as señardades.

E levo namoradas tempestades:

meu corazón é só o seu carceleiro;

volvo do meu degaro ao meu vieiro

ispido nas perpetuas saudades.

Ei de ir andando á neve pólo río

en fundireime en chama, encadeado

a duas foulas de terra vehementes.

Ei de ir, mais debecendo de cotío

que ancrado as miñas mans e sulagado

son barqueiro do Miño eternamentes.

COMPAÑEIRO DA TERRA, DO AER, DO VENTO

A Moisés da Presa Esmerode

Compañeiro da terra, do aer, do vento.

Do vento, sí, mais alcendiado en roitas.

Sanguentas pombas nas tuas mans escoitas

como do noso espanto o noso alento.

Tí non sabes agora que é o cincento

e a pólvora no aer cala as coitas.

Estalados abrentes como loitas

arráuntanche na verba o pensamento.

Xa sei. Xa sei que vés de alá, de onde

un enxamio de páxaros asconde

na bouza de cemento o seu cruceiro.

Que a terra é nosa e tén as cons acesas

pra o voltares na naoite das promesas

tamen o sabes tí, meu compañeiro.