Xa aniñaran quiobras no meu peito.

Arrincado da tebra, resucitei

faíscas dun tempo morto.

Leite mouro deitado na porta dos meus días,

murchábanse as paraulas nos meus beizos

e ateríame ao sol nas dunas estatantías do deserto.

Dentes de mel e cinza

xantaban a bermella mazán do verme.

Pel e mortaxa

non distinguía a miña ollada enxoita

cando fun arroxado ao sofrimento

dista segunda morte.

(1981)