Irmán Ferreiro: Non. Ninguén o sabe.

E a ninguén digas

por quén nin para quén

forxaron o seu laio as túas verbas.

Ise laio de fogo sulagado

coma un verme que exerce a súa laboura,

inda fura no tempo o seu carreiro

até o circio corazón da tebra.

Nós estamos eiquí, ás portas do silenzo,

dexerguendo, escoitando.

Deixa que torne a roda, deixa que poñan cruces

á soidá, na xermola do teu corpo.

Deixa que se alimenten co derradeiro anaco podre

da verba liberdade

e tornará a ser froito degorado.

Deixa o candente ferro adoado na forxa

xagoar a eito coas bágoas primitivas do teu pobo.

Nós quedamos esquí, a carón da tinalla,

dexerguendo, escoitando.

Deixa que a terra, a cinza, a loaira e a tebra

teimavelen as mans pra saúdarte.

E coma o sal iñora a lei do que é a sede

eisí a morte desprende do silenzo

a teima e a esperanza,

nen tanto cala a voz para que o pobo

atenda a terra onde agroma o loito do teu canto.

Máis namentras escoito o teu silenzo

estás eiquí, con nosco, compartindo até o fundo

diante a cunca dos intres

o viño da esperanza e o pan morno da vida.

Ninguén, ninguén o sabe, compañeiro.

E nunca digas

por quén ni para quén

forxaron o seu laio as túas verbas.

(1979)